Vietnam ons reisverslag

Vrijdag 24 mei .... Terug naar Saigon

Vandaag reizen we terug naar Saigon. We eten in het restaurant waar Jannie en Wieb al eerder met de groep zijn geweest. Het restaurant is eigenlijk dicht maar ze vinden het geen bezwaar als we iets kleins komen eten. Na de lunch bezoeken we de backpackerswijk. Het is er gezellig druk en het stikt er van de goedkope eettentjes, hotels en excursiebureaus Als we foto's kijken waar die excursies naartoe gaan zien we dat het land heel veel mooie dingen heeft te bieden, maar daar waren we zelf ook al achter gekomen. Voor het eten van vanavond gaan we op zoek naar het Lemon Grass restaurant. Dit restaurant wordt in bijna alle gidsen aanbevolen. Het moet dus erg goed zijn. Na lang zoeken en met behulp van een taxichauffeur vinden we het. Het is een heel mooi restaurant. De sfeer en de bediening zijn geweldig. Maar we gaan voor het eten. We bestellen enkele specialiteiten van het huis. En het is heerlijk. Ik kan je zeggen dat dit een van de beste restaurants is waar we ooit gegeten hebben. De sfeer, en de bediening, de muziek, en vooral het eten is werelds. Alleen al hiervoor zou ik nog eens terug willen naar Saigon. Na het eten lopen we voldaan terug naar het hotel. Lemon Grass zal ik nooit meer vergeten. De Lemon Grass Seafood Soup probeer ik thuis nog wel eens te maken maar de smaak tja die valt niet te evenaren.

Zaterdag 25 mei .... De foto van Kim

Heerlijk geslapen vannacht. We beginnen de dag met een bezoek aan de plek waar de beroemdste foto uit de Vietnam-oorlog is gemaakt. ..... Op 8 juni 1972 zette Nic Ut het 9-jarige Vietnamese meisje Kim Phuc op de foto. Zij was zojuist slachtoffer geworden van een aanslag met napalm door de Amerikanen. Nadat hij de foto had genomen, legde hij zijn camera neer en reed het meisje naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. De foto maakte ongekend veel los. Opeens was het verschrikkelijke leed dat oorlog veroorzaakt scherp in beeld gebracht: een onschuldig meisje dat niets van oorlog wist, was slachtoffer geworden van napalm, wat heter dan kokend water is. ..... De plaats waar Kim Phuc en haar broer rennen voor hun leven tijdens een napalm aanval van de Amerikanen. Het is een beeld wat op je netvlies staat. Kim en haar broer hebben `geluk` gehad dat ze werden opgevangen door de Amerikaanse fotograaf Nic Ut die de foto maakte, maar vele andere hebben dat geluk niet gehad. Kim woont in nu Amerika, haar broer heeft hier op de plaats waar vroeger het ouderlijke huis stond een eetgelegenheid. We maken kennis met de broer van Kim. Hij heeft een videofilm over het verloop van het leven van Kim en laat beelden zien zoals Kim nu is. Je krijgt er kippenvel van ondanks dat alles `redelijk goed` is afgelopen. We rijden verder naar Tay Ninh en komen bij een zeer bijzondere tempel. Het is de --Holy See-- van de Cao Dai, een religie die alleen in Vietnam voorkomt. De mensen bidden hier vier keer per dag. We mogen een dienst bijwonen. De ceremonie begint als vrouwen op Hindu-muziek beginnen te zingen. De volgelingen lopen de tempel in. De leken dragen witte kleding en stellen zich aan de zijkant van de tempel op, de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere. De hoger geplaatste volgelingen dragen rode, blauwe en gele kleding die hun geloof symboliseert. Zij nemen plaatst op plateaus. Hoe hoger het plateau, hoe belangrijker de man of vrouw. Er wordt niet gesproken alleen maar gezongen. Dit alles is erg mooi en indrukwekkend. De tempel is ook heel kleurrijk. De tocht gaat verder naar de Cu Chin Tunnels. Hier is te zien hoe de Vietcong vocht tegen de Amerikanen. Er is veel te zien. Van valkuilen met spitse bamboestokken erin tot boobytraps waar je aangeregen wordt. Je kunt je voorstellen dat de Amerikanen gefrustreerd raakten door deze manier van oorlog voeren. Voeg daar de tunnels aan toe en het beeld is compleet. Als je in de tunnels kruipt, kun je jezelf voorstellen wat die mensen hebben moeten meemaken. Dagenlang geen daglicht en echt frisse lucht te hebben. De tunnels zijn smal en eindigen B.V. in een eetzaal of keuken. De toevoer en de afvoer van de lucht in de tunnels gaat via een ingenieus kanalen systeem. Het is een belevenis om door de tunnels te kruipen. Het is er warm en vochtig en het ruikt er muf, en dat met de wetenschap dat deze tunnels nu vergroot zijn voor ons toeristen. Vanavond gaan we eten bij een Chinees die aanbevolen word in onze gids. Als we binnen komen is het niet een rustige zaak, er zitten toch gauw honderd Chinezen te eten en als die eten praten ze gewoon door. In het restaurant staan vele bassins met vissen. Je mag dus zelf uitzoeken. Wij nemen iets van de kaart. Het restaurant telt 36 tafels van 8 personen op de begane grond en 12 tafels van 8 personen op de eerste etage. Het wordt verlicht door tl bakken en er loopt veel personeel. Als er geserveerd wordt, wordt er geen rekening gehouden met voor- en hoofdgerecht. Wat het eerste klaar is krijg je ook als eerste. Het eten is voortreffelijk. Maar de manier van eten van de mensen hier is een lust om te zien. Als we betaald hebben krijgen we twee regenjassen mee omdat het is gaan regenen. Het meisje wat afrekent kijkt erg vreemd als wij ons geld uit onze moneybelt halen. Dat zijn zij nou weer niet gewend. We trekken de jassen aan en gaan. Als we omkijken, staat het personeel ons gewoon uit te lachen. Leuk hoor. We willen nog een ijsje nemen bij een tentje verderop. Maar we moeten daar eerst thee drinken! Voordat we het ijs krijgen komen ze eerst met de thee, daarna komt het ijs en de vruchtensalade en daarna krijgen we nog een glas water. Al met al zijn we een uur verder. Na deze belevenis nemen we een taxibusje naar het hotel, want het regent nog steeds. Het was weer een enerverende dag.

Zondag 26 mei .... Op naar Hoi An

We vertrekken om vijf uur naar het vliegveld. We worden gecontroleerd alsof we criminelen zijn, maar dit komt omdat er net een vliegtuig in de buurt is neergestort, maar dat horen we gelukkig pas later. Als we aankomen in Danang brengen we een kort bezoek aan het Cham museum, de beelden die daar staan doen ons veel denken aan India. Onderweg naar Hoi An zien we ook nog een Cham toren, deze is op speciale wijze gebouwd, zonder cement, en tot nu toe heeft niemand deze speciale bouw weten te analyseren. We rijden door de rijstvelden en zien allerlei idyllische huisjes tussen de palmbomen, vrouwen met rijsthoeden en waterbuffels. Oh wat is het hier mooi, het lijkt wel een sprookje. Bij aankomst in ons hotel, het enige met zwembad deze reis, nemen we maar gelijk een duik. Het water is heerlijk. Het zwembad bevindt zich op de vierde etage en bied een prachtig uitzicht. Aan de ene kant de rijstvelden en aan de andere kant de nieuwbouw van ons hotel. Na deze verfrissende duik gaan we lunchen bij Bo Bo. Een eetcafe dat wordt aangeraden door een mooi meisje wat ons eigenlijk wil meenemen naar haar winkeltje, waar je kleding kunt laten maken. Het is een goed eethuis waar voornamelijk backpackers komen. Ze zitten hier de hele middag te kaarten en eten en drinken af en toe wat tussendoor. Als we lekker gegeten hebben krijgen we een rondleiding door het oude centrum van Hoi An. We verbazen ons er over dat dit zo mooi is. Het centrum ademt sfeer uit van vroeger. Er staan nog veel authentieke gebouwen, waar we een kijkje in mogen nemen. Zoals een oud koopmanshuis. Oude tempels staan verscholen tussen de vele winkeltjes en huizen. De Japanse brug is ook van heel lang gelden. Het is een overdekte brug met houten vlonders, waar je op de bankjes kan zitten die langs de kant zijn ingebouwd. We bezoeken een houtsnijfabriekje en een zijdefabriek. Hier kun je kleding laten maken op maat. Je wordt hier heel hebberig want voor de prijzen die je hier betaald kan je bij ons in Nederland net een T-shirt kopen. We laten twee blouses met lange mouwen en een blinde sluiting met opstaand boord maken voor Berry, en twee blouses met korte mouwen naar Chinees model. En een hele aparte lange omslagbroek voor mezelf. Dit alles kost ons $60.00. En alles puur zijde. Een koopje dus. Vanavond gaan we eten bij Ly cafe 22 de zaak in Hoi An volgens Bart onze reisleider. Het is volgens hem the best place in Hoi An to try the town's famous fried won tons, a rice pastry stuffed with meat, shrimp, and onion and topped with Ly's special sauce, onion, and tomato - messy and delicious. Waar we al bang voor waren is inderdaad zo. Het eten is geweldig. De jongen die ons helpt spreekt perfect Nederlands. Het is een gezellige avond en de tijd vliegt. Het eten is tot nu toe is echt zeer goed. En we hebben al wat meegemaakt wat dat betreft Maar Vietnam heeft een goede keuken. Na het eten lopen we nog wat door Hoi An en gaan dan voldaan terug naar ons hotel. Heerlijke dag.

Maandag 27 mei .... Hoi An

Na het ontbijt gaan we fietsen. En niets is leuker dan fietsen op het platteland in een mooi land dan Vietnam. Voor we op pad kunnen moeten eerst de fietsen worden afgesteld en getest. Het zijn kleine fietsen en gezien ons vrij grote postuur is het een hilarisch gezicht. Maar ik heb er geen probleem mee. Bart is baldadig en weet een mooi meisje te strikken voor het vlaggen van de start. Je ziet haar denken die zijn gek, met deze hitte, om te gaan fietsen. De tocht gaat door dorpjes en rijstvelden via een begraafplaats naar het strand. Het is een schitterende tocht met inderdaad buffels die Bart had besteld. De bevolking is vriendelijk en lacht ons toe of uit. Het strand is verlaten dus mooi, het nadeel is dat we alle verkopers voor onszelf hebben. Ze willen je manicuren, ontharen, hun fruit verkopen en natuurlijk kettingen aan de man brengen. We zijn ook nog in de gelegenheid om een duik te nemen in de zee, maar ik kies voor lekker onder de palmboom te zitten, met inderdaad alle verkopers, maar als je duidelijk nee zegt dan blijven ze ook niet zeuren. Na wat onderhandelen, besluiten we om een lekkere ananas voor ons te laten snijden. Ze zijn erg handig om er iets moois van te maken en de smaak is natuurlijk vele malen beter dan in Nederland. Als we via een kortere route thuis komen nemen we een heerlijke duik in het zwembad. We lunchen daarna aan het water en het is weer heerlijk. Dan komt er ineens een meisje bij ons staan en ze vraagt of we met haar mee willen naar het winkeltje van haar moeder. We zeggen dat we na het eten wel even meegaan. Ze blijft gewoon een half uur wachten en brengt ons dan na een kwartier wandelen bij een grote hal, waar je de concurrentie kan voelen. Daar zien we ook tot onze verbazing het meisje wat we gisteren zagen voor dat we gingen eten. Ook haar hebben we beloofd om te kijken en dan begint de afgunst, want het is gewoon wie het eerst komt het eerst maalt. Maar om vijf uur kunnen wij onze spullen ophalen dus we besluiten om te gaan. Als we de winkel binnenkomen, ligt onze kleding al klaar. We moeten wel even passen. Het zit als gegoten. We kletsen nog wat en gaan dan terug naar ons hotel. Vanavond gaan we weer heerlijk eten Ly cafe 22.

Dinsdag 28 mei .... De meisjes van Hue

We gaan vandaag met de bus over de wolkenpas naar Hue. De tocht is mooi en we hebben geluk want aan de andere kant van de berg is het ook mooi weer. Het komt namelijk nog al eens voor dat het aan de andere kant slecht weer is. Als we aankomen in Hue gaan we lunchen bij Carambol. Dit is het eethuis waar de vriendin van Bart werkt. Helaas is ze er niet dus hij zal nog een paar uur moeten wachten. Maar Bart heeft wederom gelijk het eten is goed en de bediening mooi. Na de lunch bezoeken we de Citadel. Dit is het oude verblijf van de keizer. Deze woonde hier met al zijn vrouwen en bedienden. Het grootste gedeelte van de gebouwen is verwoest door alle oorlogen, maar je krijgt toch een goede indruk hoe het was. Het begint te regenen en gelijk word het vreselijk klam. Het is niet erg om door de regen te lopen, maar alles ziet er wel triest uit. Als de groep 's'avonds een keizerlijk diner hebben lopen wij de stad in om een eethuisje te zoeken. Na een wandeling van anderhalf uur hebben we nog niets geschikts gevonden. We besluiten om weer bij Carambol te gaan eten. Als we binnen komen zien we allemaal nieuwe meiden en we gokken dus wie de vriendin van Bart is. Berry zegt dat het de mooiste is en als Bart binnenkomt, blijkt dit ook zo te zijn. Een groot gedeelte van onze groep is nu ook binnen en de geruchten zijn niet van de lucht. We kletsen nog wat en gaan terug naar het hotel.

Woensdag 29 mei .... Hue

De boottocht van vandaag gaat over de parfumrivier en we doen aan bij de Thien Mu Pagode. We kijken naar monniken die daar leven en bidden. De auto waarmee een monnik in het nieuws is gekomen door zichzelf in brand te steken in 1963 uit protest tegen vervolgingen van monniken staat hier als stille getuige. De tuinen om de pagode zijn prachtig en het ligt ontzettend mooi aan de rivier. We bezoeken de graftombe van Tu Duc, een van de betere keizers voor het volk. Helaas bleef deze keizer kinderloos. Hij heeft zelf besloten om hier begraven te willen worden. Hij heeft dus zelf de hele graftombe met tuinen en bijgebouwen zelf onworpen. Het is een idyllische plaats waar iedereen wel begraven zou willen worden. Na de laatste berichten schijnt het dat hij toch niet hier ligt maar ergens anders, de mensen die hem hebben begraven zijn allemaal gedood, dus niemand weet meer waar hij ligt. Vanmiddag gaan we weer fietsen, gelukkig is het niet op het heetst van de dag. De fietsen zijn nog iets ouder dan die van de vorige keer, dus dit wordt weer lachen. De zon schijnt en het is warm. We fietsen de stad uit het platte land op. De tocht gaat weer tussen rijstvelden door en leuke kleine dorpjes. De bevolking is erg vriendelijk en als we moeten stoppen om de band weer eens op te pompen loopt er ineens een hele horde kinderen op ons af. Bart is zo gek als een deur en leert ze de vogeltjesdans. Overal zie je pagodes staan langs de kant van de weg, soms wel drie op een rij. De bezembrommer rijdt achter ons aan en Tam (de gids) en het meisje van de fietsverhuur hebben schik. Als we in een klein dorpje bij een Japanse brug stoppen om iets te willen gaan drinken, wordt ons thee aangeboden. Als we ziek worden zal het niet van de thee zijn, maar van de vieze kopjes. Vanavond is de laatste avond in Hue en we gaan weer eten bij de Carambol. We krijgen de mooie meiden van de bediening zo gek om een groepsfoto te maken en ze vinden het prachtig. Bart is ook in zijn sas want hij mag pronken met het mooiste meisje van Vietnam. Frank Boeyen zong ooit al een over de meisjes van Hue.

------------------------------------------------------

We zijn benieuwd naar de reacties, teken ons gastenboek.